واکنش متقابل بین ویروس اپشتین بار و پروتئین در مولتیپل اسکلروزیس بر توسعه بیماری روشن می شود

در مطالعه اخیر منتشر شده در مجله پیشرفت علممحققان ارتباط بین ایمنی واکنش متقاطع به آنتی ژن هسته ای 1 ویروس اپشتین بار (EBNA1) و مولتیپل اسکلروزیس (MS) را بررسی می کنند.

مطالعه: ایمنی واکنش متقاطع EBNA1 آلفا کریستالین B را هدف قرار می دهد و با مولتیپل اسکلروزیس مرتبط است. اعتبار تصویر: Juan Gaertner / Shutterstock.com

رابطه بین EBV و MS

مشخصه ام اس که یک بیماری خودایمنی التهابی مزمن سیستم عصبی مرکزی (CNS) است، دمیلینه شدن و وجود سلول های ایمنی اولیه است که از سد خونی مغزی عبور کرده اند. علیرغم چندین دهه تحقیق، علت MS هنوز به خوبی شناخته نشده است. با این حال، این بیماری به احتمال زیاد به دلیل ترکیبی از عوامل محیطی و ژنتیکی است.

به عنوان مثال، عفونت EBV به عنوان یک عامل خطر و پیش نیاز برای تشخیص ام اس در نظر گرفته می شود. مانند ام اس، EBV نیز به دلیل عوامل خطر ژنتیکی و محیطی ایجاد می شود. اگرچه بیش از 90 درصد از جمعیت جهان احتمالاً به EBV آلوده شده اند، تنها بخش کوچکی از افراد متعاقباً به ام اس مبتلا می شوند.

پیش از این، محققان مطالعه حاضر گزارش دادند که آنتی بادی هایی که مناطق خاصی از EBNA1 را هدف قرار می دهند به شدت با ام اس مرتبط هستند. اتوآنتی ژن آنوکتامین 2 (ANO2)، که یکی از دو قطعه پروتئینی بسیار مرتبط EBNA1 است، همچنین واکنش متقاطع را با آنتی بادی های MS نشان می دهد.

در مطالعه حاضر، محققان واکنش ایمنی را که CRYAB را هدف قرار می دهد، که توسط الیگودندروسیت ها در ضایعات MS بیان می شود و واکنش متقابل بالقوه آن به EBNA1 را بررسی می کنند.

در مورد مطالعه

نمونه های پلاسما از 713 MS و 722 شرکت کننده کنترل از بررسی اپیدمیولوژیک سراسری سوئد از یک گروه MS به دست آمد. افراد کنترل در این مطالعه بر اساس جمعیت انتخاب شدند و از نظر جنسیت، سن و منطقه جغرافیایی با بیماران ام اس مطابقت داده شدند.

برای اندازه‌گیری آنتی‌بادی‌های ضد CRYAB در گردش، و همچنین پروتئین‌های EBNA1 و ANO2، در پلاسمای MS و نمونه‌های شاهد، از یک روش آرایه‌ای دانه‌های تعلیق استفاده شد.

بررسی واکنش متقاطع آنتی بادی های CRYAB

آنتی بادی های ایمونوگلوبولین G ضد CRYAB (IgG) که CRYAB را هدف قرار می دهد_2-16 و CRYAB_7-21 در نمونه های پلاسمای بیماران ام اس نسبت به گروه شاهد افزایش یافت. روندهای مشابهی برای پپتیدهای مجاور CRYAB مشاهده شد_1-15، کریاب_8-22و CRYAB_9-23، با بالاترین نسبت شانس (OR) برای MS مشاهده شده با CRYAB_3-17 واکنش پذیری در 13.3٪ در مقایسه با 7.2٪ از کنترل. نکته مهم، تعداد کمی سیگنال مثبت دیگر برای سایر پپتیدها و پروتئین های CRYAB مشاهده شد.

آنتی بادی های CRYAB در افراد مبتلا به ام اس عود کننده- فروکش کننده، پیشرونده ثانویه و پیشرونده اولیه مشابه بود. سن، مدت زمان بیماری و جنس نیز بر واکنش ضد CRYAB تأثیری نداشتند.

افراد با CRYAB_3-17 واکنش پذیری نیز واکنش مثبتی نسبت به EBNA1 نشان داد_393-412. در مقایسه، ANO2_134-153 واکنش به شدت با EBNA1 همبستگی داشت_425-444، اما نه با قطعه غیر همولوگ EBNA1_393-412.

متعاقبا، محققان موش ها را با CRYAB یا EBNA1 ایمن کردند_380-641 و متعاقباً واکنش آنتی ژنی سلول های T جدا شده را تعیین کرد. برای این منظور، CD4⁺ سلول های T EBNA1_380-641-موش‌های واکسینه‌شده مقدار بیشتری از اینترفرون γ (IFN γ) را پس از قرار گرفتن در معرض CRYAB تمام‌قد تولید کردند. به همین ترتیب، CD4⁺ سلول های T CRYAB_–موش های واکسینه شده به EBNA1 واکنش نشان دادند_380-641 EBNA1_1-120 اما نه سایر اتوآنتی ژن های مرتبط با ام اس. هیچ واکنش خاصی بین CD8 مشاهده نشد⁺ سلول های T از CRYAB- یا EBNA1_380-641-موش های واکسینه شده

سلول های T نیز از بیماران ام اس که با ناتالیزوماب تحت درمان بودند و با بیماران ام اس قبل از شروع درمان و افراد سالم مقایسه شد، به دست آمد. افزایش سطح IFN γ، اینترلوکین 17A (IL-17A) و سلول های IL-22 در پاسخ به CRYAB، EBNA1_1-120، و EBNA1_380-641 در بیماران ام اس تحت درمان با ناتالیزوماب در مقایسه با دو گروه بیمار دیگر مشاهده شد. به طور مشابه، افزایش سطح حافظه اصلی (EM) و حافظه مرکزی (CM) CD4⁺ سلول های T به هر دو آنتی بادی CRYAB و EBNA1 پاسخ دادند.

نتیجه گیری

مطالعه حاضر شواهد مهمی در مورد نقش تقلید مولکولی و CRYAB در MS ارائه می دهد. علاوه بر این، محققان واکنش CRYAB به EBNA1 را تایید می‌کنند و در نتیجه مکانیسم احتمالی را روشن می‌کنند که عفونت EBV باعث ایجاد یک پاسخ ایمنی تطبیقی ​​می‌شود که در نهایت به توسعه MS کمک می‌کند.

نکته مهم این است که تنها حدود 20 درصد از بیماران ام اس خود واکنشی بین اتوآنتی ژن های EBV و MS نشان می دهند. بنابراین، برخی عوامل زمینه‌ای مانند آنتی ژن لکوسیت انسانی (HLA)، پاسخ‌های ایمنی قبلی به محرک‌های محیطی، یا سایر عوامل خطر کشف‌نشده ممکن است در پاتوژنز MS دخیل باشند.