مطالعه اساس ژنتیکی سوگیری های شناختی را در تصمیم گیری برجسته می کند

آیا تا به حال تصمیمی گرفته اید که در گذشته غیرمنطقی به نظر برسد؟ یک مطالعه جدید روی موش‌ها که می‌تواند پیامدهایی برای مردم داشته باشد، نشان می‌دهد که برخی از تصمیم‌ها تا حدی خارج از کنترل آنها است. در عوض، موش ها برای ساختن آنها به سختی سیم کشی شده اند.

دکتر کریستوفر گرگ، متخصص نوروبیولوژیست در دانشگاه یوتا بهداشت و نویسنده ارشد این مطالعه که اخیراً در مجله منتشر شده است، می‌گوید: «این تحقیق به ما می‌گوید که حیوانات در تصمیماتی که می‌گیرند محدود هستند. آی ساینس. ژنتیک آنها آنها را به سمتی سوق می دهد.

گرگ و تیم تحقیقاتی او پس از اینکه متوجه شدند موش ها به طور مکرر تصمیمی غیرمنطقی می گیرند، شروع به بررسی تصمیم گیری کردند. موش‌ها پس از یافتن انباری از دانه‌های پنهان، به جای ماندن برای خوردن آن‌ها، مدام به محلی که روز قبل در آن غذا بود، برمی‌گشتند. فقط در این روز، مکان اصلی خالی بود.

گویی موش‌ها در حال حدس زدن بودند که آیا مکان اول واقعاً غذا ندارد. انگار فکر می‌کردند چیزی را از دست داده‌اند.»

کریستوفر گرگ، دکترا، نوروبیولوژیست، دانشگاه بهداشت یوتا

برای گرگ و نویسندگان همکار این مطالعه، این رفتار هیچ معنایی نداشت. حیوانات در نهایت به دلیل زمان صرف شده برای بازگشت مداوم به تکه‌های غذایی خالی، کمتر غذا می‌خورند. گرگ توضیح می‌دهد که اگر چنین رفتاری باعث شود موش‌ها در طبیعت کمتر غذا بخورند، می‌تواند باعث دردسر شود، زیرا دریافت نکردن کالری کافی می‌تواند برای موش مضر باشد.

شگفتی واقعی پس از کشف این موضوع بود که موش‌هایی که فاقد یک ژن خاص بودند، «نمی‌دانستند» کجا بروند و در عوض بیشتر احتمال داشت که بمانند و غذایی را بخورند. در نتیجه، آنها به طور کلی کالری بیشتری مصرف کردند. این اولین شواهدی بود که دانشمندان دریافتند که ژن ها می توانند تصمیم گیری را سوگیری کنند، حتی تصمیماتی که حداقل برای یک انسان منطقی به نظر نمی رسد. در این مورد، به نظر می‌رسد که ژن Arc برای وادار کردن موش‌ها به ادامه جستجوی غذا حتی زمانی که به نظر نمی‌رسد ضروری باشد، مهم است.

“همه ما درک روشنی از چگونگی حدس زدن دوم داریم، اما چه کسی فکرش را می‌کرد که این نوع رفتار تا این حد تحت تأثیر یک ژن باشد؟” Cornelia Stacher-Hörndli، دکترا، نوروبیولوژیست و یکی از نویسندگان می گوید. “این سوال را ایجاد می کند که آیا سایر سوگیری های شناختی تحت کنترل ژنتیکی هستند؟”

رفتار رمزگشایی

برای چشم انسان، زندگی یک موش بسیار ساده به نظر می رسد. هنگامی که در یک محیط طبیعی در آزمایشگاه گرگ قرار گرفتند، خانه را ترک کردند، محیط اطراف خود را کاوش کردند، به دنبال غذا گشتند، کمی خوردند، و در این بین توقف هایی به خانه داشتند. اما بعد از اینکه یک الگوریتم یادگیری ماشینی سفرهای آنها را تجزیه کرد، دیدگاه کاملاً متفاوت به نظر می رسید.

یک برنامه سفارشی ساخته شده توسط گرگ و یکی از نویسندگان مطالعه، جرد امری، 1609 سفر جستجوی غذا را تجزیه و تحلیل کرد و مشاهده کرد که موش ها 24 توالی رفتار را بارها و بارها تکرار کردند. همانطور که موش ها به جستجوی غذا می پرداختند، توالی ها را مانند بلوک های ساختمانی به هم چسباندند و آنها را با رفتارهای خود به خودی در هم آمیختند تا الگوهای رفتاری پیچیده تری بسازند. یکی از آنها رفتار حدس دوم بود. گرگ می گوید: «تا حدی می توان آینده را پیش بینی کرد.

این آینده برای موش هایی که ژن Arc را از دست داده بودند تغییر کرد. شش مورد از 24 دنباله رفتاری تغییر یافتند، و با هم، این تفاوت ها رفتار حدس دوم را کوتاه کردند. تحقیقات قبلی نشان داده بود که آرک در یادگیری و حافظه نقش دارد. اما به طور کلی، تجزیه و تحلیل نشان داد که حافظه موش ها – و سایر رفتارهای آنها – تا حد زیادی دست نخورده بود. مفهوم این است که تأثیر آن بر آن شش رفتار خاص بود.

گرگ می‌گوید: «یک ایده جالب این است که حیوانات برای گرفتن این تصمیم‌ها تکامل یافته‌اند، زیرا به نوعی در طبیعت سودمند بودند. او یک احتمال را توضیح می‌دهد: وقتی موش‌ها برای ارزیابی مکان‌های غذایی قبلی به عقب و جلو می‌روند، به آنها کمک می‌کند یک نقشه ذهنی ایجاد کنند. و این ممکن است به آنها کمک کند دفعه بعد غذا را سریعتر پیدا کنند. او می‌گوید: «سوگیری شناختی کنترل‌شده ژنتیکی ممکن است به تصمیم‌گیری مؤثر در طول جستجوی غذا اجازه دهد.

سوال باقی می ماند، آیا مبنای بیولوژیکی برای انواع دیگر سوگیری شناختی وجود دارد؟ و آیا ژن ها می توانند تصمیم گیری در انسان را هدایت کنند؟ تحقیقات بیشتر نشان خواهد داد. Stacher-Hörndli می‌گوید: «من معتقدم که این تحقیق برای رشته جدیدی که ما آن را «ژنتیک تصمیم‌گیری» می‌نامیم، بنیادی است.