سلول های ایمنی که پروتئین اصلی را هدف قرار می دهند، نقش مهمی در دفاع اولیه ایمنی در برابر COVID-19 دارند

ایمونولوژیست های LMU پاسخ ایمنی اولیه به عفونت حاد SARS-CoV-2 را مطالعه کرده اند و نشان می دهند که چگونه می توان واکسن ها را در آینده بهبود بخشید.

علی‌رغم تحقیقات فشرده از آغاز همه‌گیری، هنوز مشخص نیست که کدام مؤلفه‌های سیستم ایمنی در کنترل اولیه تکثیر ویروس در دستگاه تنفسی نقش دارند و بنابراین می‌توانند به پیشگیری از کووید-19 کمک کنند. تیمی به سرپرستی دکتر کریستوف گلدماچر، رئیس گروه تحقیقاتی عفونت و ایمنی در بخش بیماری‌های عفونی و طب گرمسیری در بیمارستان دانشگاه LMU مونیخ، نشان داده‌اند که سلول‌های ایمنی که به طور خاص هسته ویروس را هدف قرار می‌دهند – به اصطلاح T سلول ها – به احتمال زیاد در اینجا نقش مهمی دارند. همانطور که نویسندگان در مجله گزارش می دهند ارتباطات طبیعت، یافته های مطالعه می تواند به طور بالقوه به توسعه واکسن های بهبود یافته کمک کند.

برای بررسی پویایی دفاع ایمنی، دانشمندان آنالیزهای جامع ایمونولوژیک و بار ویروسی نمونه‌های سواب از ناحیه نازوفارنکس (بینی و گلو) و همچنین نمونه‌های خونی را که از افراد واکسینه نشده آلوده به کووید-19 جمع‌آوری کردند، انجام دادند. موج اول همه گیری گلدماخر می‌گوید: «آنچه مهم است این است که ما موفق شدیم اکثر شرکت‌کنندگان در مطالعه خود را در هفته اول پس از ظهور علائم – یعنی در مرحله بسیار اولیه عفونت – به خدمت بگیریم.

تجزیه و تحلیل آنها نشان داد که نشانگرهای التهابی خاصی در خون در طول هفته اول پس از اولین ظهور علائم به اوج خود رسید. هر چه بار ویروسی در مجاری هوایی فوقانی بیشتر باشد، التهاب سیستمیک بارزتر است. در همان زمان، محققان نشانه‌هایی مبنی بر شروع زودهنگام پاسخ ایمنی اختصاصی ویروس تطبیقی ​​پیدا کردند: «آنتی بادی‌ها علیه ویروس معمولاً در هفته اول وجود نداشتند، اما اکثر افراد قبلاً فعال‌سازی ویژه ویروس را نشان می‌دادند. گلدماخر می گوید سلول های T.

سلول های T اختصاصی نوکلئوکپسید از انتشار ویروس ها جلوگیری می کنند

در این مرحله حاد، سلول‌های T اغلب هم پروتئین پوششی سنبله و هم نوکلئوکپسید ویروسی را تشخیص می‌دهند، پروتئینی که به RNA SARS-CoV-2 متصل می‌شود و بیشتر ویروس را از نظر کمیت پروتئین تشکیل می‌دهد. به‌خصوص سلول‌های T اختصاصی نوکلئوکپسید نقش مهمی در کنترل زودهنگام عفونت دارند. هر چه تعداد این سلول ها در هفته اول بیشتر باشد، ویروس های کمتری در راه های هوایی فوقانی و نشانگرهای التهابی کمتری در خون وجود دارد. برای سلول‌های T اختصاصی سنبله، که همچنین توسط واکسیناسیون SARS-CoV-2 القا می‌شوند، این همبستگی نمی‌تواند نشان داده شود. علاوه بر این، نتایج مطالعه نشان می‌دهد که چنین سلول‌های T فعال شده، یک محیط ضد ویروسی در بافت نازوفارنکس آلوده ایجاد می‌کنند که از طریق آن سیستم ایمنی بهتر می‌تواند سلول‌های آلوده به ویروس را شناسایی کرده و از بین ببرد.

با در نظر گرفتن این نتایج با هم، دانشمندان به این نتیجه رسیدند که سلول‌های T اختصاصی نوکلئوکپسید، اجزای کلیدی دفاع ایمنی تطبیقی ​​هستند که سلول‌های آلوده را با درجه بالایی از حساسیت تشخیص می‌دهند و از این رو از انتشار ویروس در راه‌های هوایی فوقانی و پاسخ التهابی مرتبط با آن جلوگیری می‌کنند. با توجه به اینکه چرا این سلول‌ها نسبت به سلول‌های T اختصاصی سنبله با بار ویروسی ارتباط بسیار واضح‌تری دارند، محققان توضیح می‌دهند که هم سلول‌های آلوده و هم خود ویروس حاوی نوکلئوکپسید بسیار بیشتری نسبت به سنبله هستند – و بنابراین مواد بسیار بیشتری برای فعال‌سازی وجود دارد. سلول های T خاص

گلدماچر مشاهدات مشابهی را در مطالعات قبلی روی ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV) انجام داده بود، که همچنین حاوی نوکلئوکپسید بیشتری نسبت به پروتئین های پوششی است.

ژن Nucleocapsid ویروسی نیز در مقایسه با Spike یا HIV-Envelope کمتر مستعد تجمع جهش‌های فرار است که تشخیص ایمنی را کاهش می‌دهند.

دکتر کریستوف گلدماخر، رئیس گروه تحقیقاتی عفونت و ایمنی در بخش بیماری‌های عفونی و طب گرمسیری در بیمارستان دانشگاه LMU مونیخ

واکسن های کرونا تا به امروز در درجه اول پروتئین اسپایک را هدف قرار داده اند. با توجه به نتایج آنها و مطالعات مستقل بیشتر در مدل های حیوانی و انسان، محققان استدلال می کنند که پروتئین های نوکلئوکپسید باید برای توسعه واکسن های بهتر در نظر گرفته شود. و این فقط در مورد COVID-19 نیز صدق نمی کند: “در نظر گرفتن آنتی ژن های مهم سلول T برای سایر ویروس های تنفسی می تواند اثربخشی واکسن ها را افزایش دهد، فرار ویروس از پاسخ ایمنی را دشوارتر کند و حتی ممکن است انتقال بعدی را کاهش دهد. گلدماخر تاکید می کند که از یک عفونت پیشرفت واکسن.

این مطالعه همچنین با استفاده از مجموعه داده های موجود از آزمایشات بالینی منتشر شده تسهیل شد. گلدماخر تاکید می کند: “دسترسی آزاد به این داده های مستعار (با کد دوگانه) از مطالعات منتشر شده برای تجزیه و تحلیل های بیشتر برای مطالعه ما بسیار مهم بود.