مطالعه پیشگامانه معماری مولکولی اجزای جدایی ناپذیر سیستم بینایی را ترسیم می کند

یک مطالعه پیشگامانه گام مهمی در جهت درک پیچیدگی های چشم انسان برداشته است. این تحقیق با ترسیم معماری مولکولی اپیتلیوم رنگدانه شبکیه (RPE) و مشیمیه – اجزای جدایی ناپذیر سیستم بینایی – بینش های مهمی را در مورد ترکیبات سلولی و مکانیسم های مولکولی زیربنای تغییرات چشم با افزایش سن و منطقه ارائه می دهد.

RPE و مشیمیه که در پشت شبکیه انسان قرار دارند، برای بینایی اساسی هستند و نقش های بی شماری از جذب نور تا تامین خون اکسیژن دار به سلول های گیرنده نور را ایفا می کنند. با این حال، درک ما از بیان ژن در این سلول‌ها و چگونگی کمک آنها به بیماری‌های شبکیه محدود بوده است. با گذشت زمان، RPE انسان، لیپوفوسسین، محصول نهایی تجزیه فاگوزوم را انباشته می کند، که سلول های RPE را ضعیف می کند. همزمان، ضخامت مشیمیه به طور چشمگیری با افزایش سن کاهش می یابد و جریان خون آن کاهش می یابد. هر دو عامل به دژنراسیون ماکولا وابسته به سن (AMD) کمک می کنند، وضعیتی که میلیون ها نفر را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می دهد.

در یک مطالعه منتشر شده در مجله ژن ها و بیماری ها محققان بیمارستان مردمی استان سیچوان این فرآیندهای دژنراتیو را آشکار کردند و مهمتر از همه، اهداف درمانی بالقوه را شناسایی کردند. این مطالعه توالی RNA حدود 0.3 میلیون سلول منفرد از RPE و مشیمیه انسان را در دو منطقه در هفت سن مختلف تعیین کرد. این تجزیه و تحلیل دقیق، تفاوت‌های منطقه‌ای و سنی خاص را در RPE و مشیمیه انسان آشکار کرده است. چنین تعاملات سلولی بر شبکه های ارتباطی گسترده بین RPE و انواع مختلف سلول مشیمیه تاکید می کند. علاوه بر این، تیم تحقیقاتی کشف کردند که فاکتورهای رونویسی خاص و ژن‌های هدف آنها در طول پیری تغییر می‌کنند. قابل ذکر است، آنها ژن ELN را به عنوان یک نامزد بالقوه برای کاهش انحطاط RPE و زوال ساختار مشیمیه در طول پیری شناسایی کردند و راه های امیدوارکننده ای را برای مداخلات در بیماری های شبکیه ارائه می دهند.

در نتیجه، این مطالعه یک اطلس رونویسی تک سلولی جامع از RPE و مشیمیه انسان در مناطق و سنین مختلف ارائه می دهد. اطلاعات زیادی در مورد امضاهای ژنی این اجزای جدایی ناپذیر سیستم بینایی ارائه می دهد. علاوه بر این، شناسایی ELN به عنوان یک کاندید برای مبارزه با انحطاط ساختارهای مشیمیه و RPE راه را برای مداخلات هدفمند برای درمان ضد پیری یا بیماری های چشمی هموار می کند.

این تحقیق جدید این پتانسیل را دارد که درک ما از سیستم پشتیبانی بینایی انسان را متحول کند. این به عنوان یک منبع ارزشمند برای مطالعات آینده در مورد امضاهای بیان ژن متمایز است و پایه ای محکم برای تحقیقات آینده در مورد عملکرد ژن های RPE و مشیمیه می گذارد.