مطالعه اخیر دانشکده علوم و سیاست تغذیه فریدمن در دانشگاه تافتس نشان می دهد که برای کمک به حل گرسنگی و سوء تغذیه و همچنین کاهش تغییرات آب و هوایی، برخی از کشاورزان می توانند از خشکی به دریا تغییر مکان دهند. این مطالعه در Global Food Security منتشر شد.
پاتریک وب، پروفسور تغذیه الکساندر مک فارلین در مدرسه فریدمن و نویسنده ارشد این مقاله گفت: تولید و فروش جلبک دریایی می تواند درآمد کشاورزان را در کشورهای با درآمد کم و متوسط (LMICs)، به ویژه در مناطق ساحلی آفریقا و آسیای جنوب شرقی افزایش دهد. مطالعه. نویسندگان دیگر ناتالی سامرز، N23 و Shakuntala Thilsted بودند که برای گروه مشورتی تحقیقات بین‌المللی کشاورزی کار می‌کند و جایزه جهانی غذا در سال 2021 را برای تحقیق و نوآوری در آبزی پروری و سیستم‌های غذایی برنده شد. این تیم مقالات تحقیقاتی، پایگاه های داده موجود، گزارش های گروه سازمان ملل و بانک جهانی و موارد دیگر را بررسی کرد.
این مطالعه نشان داد که یک جایگزین پایدارتر برای پرورش دام، کشت جلبک دریایی به زمین، آب شیرین یا کودهای شیمیایی نیاز ندارد و می‌تواند با افزایش تقاضا برای محصولات جلبک دریایی غنی از مواد مغذی در سراسر جهان سودآور باشد. این سودها به معنای قدرت خرید بیشتر برای خانواده‌ها و جوامعی است که میکروجلبک‌ها را تولید، پردازش، بسته‌بندی و صادر می‌کنند که به نوبه خود به رژیم‌های غذایی سالم‌تر تبدیل می‌شود.
وب، که همچنین به عنوان مدیر آزمایشگاه نوآوری سیستم های غذایی برای تغذیه در تافتز خدمت می کند، گفت: «یکی از بزرگترین مشکلات ناامنی غذایی در LMIC ها، مقرون به صرفه نبودن رژیم های غذایی سالم است. “تقریباً 3.5 میلیارد نفر در جهان وجود دارند که حتی اگر غذاهای محلی را با قیمت های محلی انتخاب کنند، نمی توانند یک رژیم غذایی سالم داشته باشند. برای بسیاری از این افراد، کشت و فروش جلبک دریایی منجر به درآمد بیشتر و بهبود تغذیه از طریق خرید در این منطقه می شود. بازار.”
آسان و سازگار با محیط زیست
بر اساس این مطالعه، جلبک دریایی، محصولی دوستانه هم برای کشاورزان و هم برای محیط‌زیست، قرن‌هاست که در بخش‌هایی از آسیا با استفاده از تکنیک‌های نسبتاً ساده رشد می‌کند.
برای شروع، کشاورزان خطوط طناب طولانی را به ریشه جلبک ها متصل می کنند که با جذب مواد مغذی از آب، گیاه را تغذیه می کند. شش تا هشت هفته بعد جلبک های دریایی را با دست جمع می کنند و در آفتاب خشک می کنند.
بسیاری از چیزهایی که ما در بخش کشاورزی به آن نگاه می کنیم، در مورد یافتن محصولات جدید یا انواع مختلف محصولات نیست. این در مورد چیزی است که در حال حاضر رشد کرده است و می تواند به صورت مقرون به صرفه افزایش یابد.”
پاتریک وب، استاد تغذیه الکساندر مک فارلین در مدرسه فریدمن و نویسنده ارشد این مطالعه
علاوه بر این که رشد نسبتاً آسانی دارد، جلبک دریایی دارای ردپای کربن کوچکی است و حتی ممکن است به کاهش سطح کربن اقیانوس کمک کند. اگرچه هنوز اطلاعات کمی در مورد میزان CO2 وجود دارد2 جلبک دریایی در طول برداشت آزاد می شود، تحقیقات نشان داده است که مزارع جلبک قهوه ای چند ساله تا ده تن CO2 جذب می کنند.2 در هر هکتار از سطح دریا در سال. علاوه بر قدرت «غرق کربن»، زمانی که به خوراک دام اضافه شود، جلبک دریایی می تواند به کاهش انتشار گاز متان به طور چشمگیری کمک کند.
وب گفت: «مگر اینکه ما گرمای قابل توجهی در اقیانوس‌ها نداشته باشیم، کشت جلبک دریایی روشی را ارائه می‌کند که نه تنها سازگار با آب و هوا، بلکه ضد آب و هوا است». ما نمی دانیم چه زود این صنعت اثرات منفی تغییرات آب و هوایی را تجربه خواهد کرد، اما پتانسیل آن خوب به نظر می رسد. با پرورش جلبک دریایی، این تاثیرات منفی تسریع نخواهد شد. “
چالش های تولید و فرآوری
اما در حالی که پرورش جلبک دریایی به محیط زیست کمک می کند، تغییرات آب و هوایی خود ممکن است موانعی برای رشد بیشتر آن ایجاد کند. به گفته نویسندگان، آب اقیانوس به طور فزاینده ای اسیدی می شود، که برای رشد جلبک دریایی سالم و خوراکی ایده آل نیست.
علاوه بر این، ارزش اولیه جلبک دریایی به عنوان یک صادرات به عصاره های آن به عنوان مواد تشکیل دهنده است، نه به عنوان یک سبزی دریایی که به طور کامل مصرف شود. و در حالی که کشورهایی با درآمد متوسط بالاتر که جلبک‌های دریایی قهوه‌ای، سبز و قرمز را در مقادیر زیاد تولید و صادر می‌کنند، زیرساخت‌های لازم برای پردازش، آزمایش و تنظیم مؤثر آنچه را که در نهایت ممکن است در بشقاب مصرف‌کنندگان فرود آید، دارند، اکثر LMICها اینطور نیستند.
وب گفت: تحقیقات در مورد گلوگاه‌های پردازش محدود است و اطلاعات کمی در مورد عواملی مانند الگوهای مصرف‌کننده در اختیار شرکت‌های غذایی است که آن را جمع‌آوری می‌کنند – این بدان معناست که دولت‌ها و کارآفرینان در بسیاری از LMIC منابع یا انگیزه‌های کمی برای سرمایه‌گذاری در آبزیان داشته‌اند. کشاورزی گیاهی
وب گفت: «مراحل برداشته شده بین مزرعه و چنگال، این چیزی است که ما باید روی آن تمرکز کنیم. ما باید با دولت‌ها و بخش خصوصی همکاری نزدیک‌تری داشته باشیم تا بفهمیم تنگناها کجا هستند و چگونه می‌توان بر آنها غلبه کرد.»
یک جایزه برای گرفتن
به گفته نویسندگان، اگر بتوان به این موانع رسیدگی کرد، فرصت‌های آبزی پروری جلبک دریایی بی حد و حصر است. این صنعت در اندونزی شکوفا شده است، جایی که نیروی کار فصلی به طور پیوسته در دسترس است و مزارع می توانند به اقتصاد مقیاس در سطح صنعتی دست یابند (بر خلاف مزارع خانوادگی، به عنوان مثال، هند و تانزانیا). اندونزی اکنون صادرکننده کلیدی دو گونه جلبک دریایی است که کاراگینان، غلیظ کننده موجود در شیر و گوشت آجیل از آنها استخراج می شود.
وب گفت: “انواع مختلفی از جلبک دریایی وجود دارد، و همه آنها به محیط متفاوتی برای رشد نیاز دارند. سواحل وسیع آفریقا و آسیا، همه آنها املاک و مستغلات اصلی نیستند.” “اما بسیاری از آن خواهد بود.”
وب گفت برای اینکه پرورش جلبک دریایی در این مکان ها گسترش یابد، دولت ها باید آن را جدی بگیرند و مقررات ایمنی مواد غذایی و یک محیط کلی را ایجاد کنند که در آن امکان وقوع آن وجود داشته باشد. علاقه سرمایه گذاری محلی و بین المللی نیز کلید خواهد بود. وب گفت: “اگر فردا اتفاق نیفتد، با شرایط مناسب، ممکن است پس فردا اتفاق بیفتد.”
روزهای اولیه تولید جلبک دریایی در LMICها است، اما وب به وعده آن برای کشاورزان اطمینان دارد. او گفت: «وزارت کشاورزی یا حتی وزارت شیلات در این کشورها احتمالاً هرگز درباره جلبک دریایی بحث نمی‌کند. اگر این کار را می کردند چه می شد؟ ممکن است یک معدن طلا کشف کنند.
نویسنده اصلی، به عنوان بخشی از آزمایشگاه نوآوری تغذیه سیستم های غذایی آینده، از آژانس توسعه بین المللی ایالات متحده حمایت مالی دریافت کرد. مسئولیت محتوا صرفاً بر عهده نویسندگان است و لزوماً بیانگر دیدگاه های رسمی آژانس توسعه بین المللی ایالات متحده نیست.
منبع:
مرجع مجله:
وب، پی. و همکاران (2023) سهم جلبک دریایی در امنیت غذایی در کشورهای با درآمد کم و متوسط: مزایای تولید، فرآوری و تجارت. امنیت غذایی جهانی. doi.org/10.1016/j.gfs.2023.100686.