بیومارکرهای مایع مغزی نخاعی در تشخیص زوال عقل با اجسام لوی نویدبخش است

در مطالعه اخیر ارسال شده به medRxiv* سرور پیش چاپ، محققان پروفایل پروتئوم مایع مغزی نخاعی (CSF) را انجام دادند و پروتئین های CSF را که در زوال عقل با اجسام لوی (DLB) دخیل هستند، شناسایی کردند.

مطالعه: پروفایل پروتئوم CSF نشانگرهای زیستی بسیار ویژه ای را برای زوال عقل با اجسام لوی نشان می دهد. اعتبار تصویر: ChaNaWiT/Shutterstock.com

*اطلاعیه مهم: medRxiv گزارش‌های علمی مقدماتی را منتشر می‌کند که توسط همتایان بررسی نمی‌شوند و بنابراین، نباید به‌عنوان اطلاعات قطعی، راهنمای عمل بالینی/رفتار مرتبط با سلامتی در نظر گرفته شوند یا به عنوان اطلاعات ثابت تلقی شوند.

زمینه

DLB دومین نوع شایع زوال عقل در افراد مسن پس از بیماری آلزایمر (AD) است. ویژگی های DLB شامل پارکینسونیسم، حرکت سریع چشم، اختلال رفتار خواب، نوسانات شناختی و توهمات بینایی است.

با توجه به شباهت های پاتولوژیک و بالینی بین DLB و AD، تشخیص افتراقی می تواند دشوار باشد و بسیاری از بیماران DLB را تشخیص داده نشوند.

تا کنون، تنها چند نشانگر زیستی DLB به طور کامل مورد مطالعه قرار گرفته است. تجمع درون عصبی آلفا سینوکلئین (α-syn) در اجسام لوی نئوکورتیکال یک ویژگی پاتولوژیک DLB است. با این وجود، آسیب شناسی α-syn منحصر به بیماران DLB نیست. همچنین می تواند در بیش از 40 درصد از بیماران AD وجود داشته باشد.

نشانگرهای زیستی حیاتی CSF برای تشخیص AD، از جمله تاو تام (tTau)، تاو فسفریله (pTau) و پپتید β آمیلوئید (Aβ1-42)، همچنین نشان داده شده است که ویژگی تشخیصی کافی برای افتراق DLB از AD ندارند، زیرا آنها غیرطبیعی هستند. حدود 25 تا 40 درصد موارد DLB.

به طور کلی، نشانگرهای اضافی نشان‌دهنده عناصر منحصربه‌فرد، متفاوت و خاص پاتوفیزیولوژی DLB مورد نیاز است و ممکن است در زمینه‌های مختلف در هر دو محیط کارآزمایی و بالینی مفید باشد.

در مورد مطالعه

در مطالعه حاضر، محققین با هدف تعیین تغییرات پروتئومی CSF خاص که DLB را تشکیل می‌دهند و اعتبارسنجی و توسعه سنجش‌های نشانگر زیستی چندگانه که ممکن است در تشخیص دقیق DLB کمک کند، انجام دادند.

برای دستیابی به این هدف، تیم از یک روش پروتئومیکس با توان عملیاتی بالا به نام سنجش گسترش مجاورت مبتنی بر ایمنی (PEA) برای ارزیابی گروه بزرگی از بیماران مبتلا به AD، بیماران DLB و کنترل استفاده کرد.

نمونه مورد مطالعه شامل 235 بیمار AD، 109 بیمار DLB و 190 کنترل بود. محققان سطوح 92 پروتئین CSF را در نمونه ها با استفاده از پانل 92 سنجش پروتئین اندازه گیری کردند. متعاقبا، آنها از تکنیک های آماری برای مشخص کردن پروتئین هایی استفاده کردند که بیان آنها بین گروه های AD، DLB و کنترل متفاوت بود.

علاوه بر این، محققان یک پانل نشانگر زیستی CSF سفارشی با تنها هفت نشانگر DLB که از این مطالعه شناسایی شده بودند، ایجاد کردند که دارای عملکرد برتر در تمایز DLB از AD هستند.

آنها شش مورد از عملکرد سنجش چندگانه سفارشی این اندیکاتورها را در دو گروه مستقل و یک گروه کالبد شکافی تأیید کردند. پانل نشانگر زیستی با استفاده از مدل‌های جنگل تصادفی و رگرسیون لجستیک توسعه داده شد و عملکرد آنها با استفاده از تجزیه و تحلیل منحنی مشخصه عملکرد گیرنده (ROC) ارزیابی شد.

نتایج

بیش از 50 پروتئین CSF که در DLB تنظیم نشده بودند در این مطالعه یافت شدند که بسیاری از آنها با فرآیندهای میلیناسیون مرتبط بودند. آسیب میلین ممکن است در پاتوژنز DLB دخیل باشد، همانطور که با اختلال در تنظیم پروتئین های مرتبط با میلین نشان داده شده است.

آنزیم L-آمینه اسید دکربوکسیلاز (DDC) که در بیوسنتز دوپامین دخیل است، به عنوان قوی ترین پروتئین بی نظم در DLB کشف شد و در افتراق DLB از گروه شاهد و بیماران مبتلا به AD بسیار دقیق است. اختلال در تنظیم DDC نشان می دهد که DLB ممکن است متابولیسم دوپامین را تغییر داده باشد.

علاوه بر این، این تیم یک پانل نشانگر زیستی CSF سفارشی برای هفت شاخص شناسایی شده ایجاد کرد که به طور مؤثرتری DLB را از AD متمایز می کند.

سنجش‌های مالتی پلکس سفارشی برای شش نشانگر زیستی کشف‌شده، یعنی CRH، DDC، MMP-3، MMP-10، ABL1، و THOP1، توانستند موارد DLB را در گروه‌های مستقل مختلف با دقت عالی شناسایی کنند و گزینه‌های آزمایشی جدیدی را برای بالینی باز کنند. آزمایشات و تنظیمات تشخیصی

نتیجه گیری

یافته‌های این مطالعه بینش‌های جدیدی را در مورد مسیرهای مولکولی زیربنای پاتوژنز DLB ارائه می‌دهد و نشانگر نامزدهای بیومارکر قانع‌کننده‌ای برای تشخیص دقیق DLB است. این تحقیق همچنین بر امکان پروتئومیکس با کارایی بالا و روش‌های یادگیری ماشینی برای شناسایی نشانگرهای زیستی و توسعه ابزار تشخیصی برای بیماری‌های عصبی تاکید می‌کند.

نتایج مطالعه نشان می دهد که متابولیسم دوپامین و آسیب میلین ممکن است در پاتوژنز DLB نقش داشته باشد. این مطالعه می تواند الهام بخش توسعه درمان های جدید باشد که بر این مسیرها تمرکز دارند.

یافته های تحقیق دارای پیامدهای بالینی قابل توجهی است زیرا شناسایی بیومارکرهای خاص برای DLB ممکن است به تشخیص دقیق بیماری کمک کند، که اغلب به اشتباه به عنوان بیماری پارکینسون یا AD تشخیص داده می شود.

در حالی که این مطالعه نشانگرهای زیستی امیدوارکننده‌ای را برای تشخیص خاص DLB ارائه می‌کند، تحقیقات بیشتری برای تأیید این یافته‌ها در جمعیت‌های متنوع‌تر و بزرگ‌تر بیماران و کشف پتانسیل این نشانگرهای زیستی برای ردیابی پیشرفت بیماری، تشخیص افتراقی و درمان مورد نیاز است. واکنش.

*اطلاعیه مهم: medRxiv گزارش‌های علمی مقدماتی را منتشر می‌کند که توسط همتایان مورد بررسی قرار نگرفته‌اند و بنابراین، نباید به‌عنوان نتیجه‌گیری، راهنمای عمل بالینی/رفتار مرتبط با سلامتی در نظر گرفته شوند یا به عنوان اطلاعات ثابت تلقی شوند.