این مطالعه نشان می دهد که چگونه اشعه ماوراء بنفش می تواند ریزساختار پوست انسان را تغییر دهد

حکمت دریافت شده می گوید که ماندن طولانی مدت زیر نور خورشید می تواند به مرور زمان پوست شما را سفت تر کند. به چهره “چرمی” کشاورزان، خدمه جاده و دیگرانی که ساعت های طولانی در خارج از منزل کار می کنند، یا افرادی که زمان زیادی را در غرفه های برنزه می گذرانند، یا زمان زیادی را در طول تابستان در ساحل می گذرانند، فکر کنید.

با کمال تعجب، تحقیقات بسیار کمی برای توضیح اینکه چرا این اتفاق در سطح بیولوژیکی رخ می دهد، انجام شده است. تا به حال.

مطالعه ای از محققان دانشگاه بینگهامتون اخیراً در مجله منتشر شده است مجله رفتار مکانیکی مواد زیست پزشکی بررسی می کند که چگونه اشعه ماوراء بنفش می تواند ریزساختار پوست انسان را تغییر دهد. کلاژن، پروتئین فیبری که بافت، تاندون، غضروف و استخوان را در سراسر بدن ما به هم متصل می‌کند، به‌ویژه تحت تأثیر قرار می‌گیرد.

گای ژرمن، دانشیار مهندسی بیومدیکال دانشگاه بینگهمتون، گفت: «ما نمی‌خواهیم عامل ترس را در اینجا قرار دهیم و بگوییم «در مقابل آفتاب نروید». اما مدت زمان طولانی زیر نور فرابنفش می تواند پوست شما را سفت کند و همچنین منجر به افزایش خطر ابتلا به مشکلات سرطان زا شود.

سرپرست پژوهش با آلمانی در دانشکده مهندسی و مهندسی زیست پزشکی توماس جی واتسون، دانشجوی دکترا، آبراهام ایتیچری، زاخاری لیپسکی، دکترای ’21، و استادیار تریسی هوکوی هستند.

مطالعه جدید بر پایه تحقیقات قبلی آلمان و لیپسکی استوار است که بر لایه بیرونی شاخی پوست، که لایه بالایی پوست است، متمرکز شده است. این بار، تیم Binghamton نمونه های پوست تمام ضخیم را قبل و بعد از سطوح مختلف قرار گرفتن در معرض اشعه ماوراء بنفش مقایسه کردند.

Ittycheri گفت: «یکی از راه‌های مشخص کردن ویژگی‌های مادی پوست، انجام آزمایش کشش مکانیکی روی آن است. “اگر به راحتی کشیده شود، نسبتا سازگار است، اما اگر کشش آن بسیار سخت تر است، می توانید آن را بسیار سفت تر توصیف کنید. آزمایش من این بود که ببینم اثرات جدا شده اشعه ماوراء بنفش چه خواهد بود و آن را با سناریویی مقایسه کنم که پوست در معرض اشعه ماوراء بنفش قرار نمی گیرد.”

محققان دریافتند که با جذب بیشتر اشعه ماوراء بنفش پوست، فیبرهای کلاژن موجود در آن به هم فشرده‌تر می‌شوند که منجر به افزایش سفتی و بافتی می‌شود که شکستن آن سخت‌تر است. ژرمن همبستگی هایی را با نظریه پیوند متقابل پیری می بیند، که پیشنهاد می کند تجمع پیوندهای مولکولی نامطلوب در طول زمان می تواند باعث اختلال عملکرد سلولی شود.

هوک وی -; او در اوایل سال جاری جایزه شغلی بنیاد ملی علوم را برای تحقیقات خود در مورد سلول های قلبی دریافت کرد -; شباهت هایی را بین نحوه برخورد سلول های قلب و پوست با آسیب مشاهده می کند، حتی اگر عملکردهای بسیار متفاوتی داشته باشند.

او گفت: «بدن ما این پاسخ طبیعی را در هر بافتی در هنگام بروز نوعی آسیب، که احتمالاً در لایه شاخی رخ می‌دهد، دارد. “اول، هر جا که نوعی ضعیف شدن وجود دارد، باید توسط بخشی دیگر از بافت جبران شود، در غیر این صورت نارسایی فاجعه باری رخ خواهد داد. همین اتفاق در قلب هنگام سکته قلبی رخ می دهد – شما یک اسکار ایجاد می کنید. و قلبت دیگر به همین شکل کار نخواهد کرد.”

او اضافه کرد که گاهی اوقات واکنش بدن شما را زنده نگه می‌دارد، اما لزوماً نتیجه خوبی نیست و احتمالاً بعداً منجر به سایر مشکلات پزشکی می‌شود. کشف مکانیسم چگونگی وقوع همه چیز می تواند به پزشکان آینده اجازه دهد تا واکنش ها را در جهت سالم تری هدایت کنند.

به دنبال این تحقیق، همکاری‌های بیشتر بین Ittycheri، German و Hookway در حال انجام است. پوست ما بزرگترین عضو بدن و اولین خط محافظتی در برابر میکروب ها و سایر حملات خارجی است، بنابراین راه های حفظ و حتی تقویت آن به وضوح مفید است.

Ittycheri گفت: “هر نوع اختلال در روند طبیعی پوست به شدت خطرناک و برای سبک زندگی کلی ما مضر است.” “این حتی وارد جنبه های آرایشی هم نمی شود، جایی که درک یک فرد از خودش زمانی که پوستش خوب به نظر نمی رسد می تواند به چالش کشیده شود.”