تومورهای سرطان سینه باعث ایجاد اختلال در توسعه یک پاسخ ایمنی برای حمایت از رشد خود می شوند

محققان کالج پزشکی بیلور و موسسات همکار، استراتژی تومورهای سرطانی را شناسایی کرده اند که از راه دور توسعه یک پاسخ ایمنی را مختل می کند که می تواند رشد آنها را متوقف کند.

منتشر شده در مجله سلول بنیادی سلولیاین مطالعه در مدل‌های حیوانی نشان می‌دهد که تومورهای سرطان سینه سیگنال‌های مولکولی را به مغز استخوان، زادگاه سلول‌های ایمنی، ارسال می‌کنند. سیگنال ها محیط طبیعی مغز استخوان را به گونه ای تغییر می دهند که پاسخ برای مقابله با تومور را سرکوب می کند. جالب اینجاست که این تغییرات مدت ها پس از برداشتن تومور باقی می مانند.

محققان همچنین راه هایی را برای تسریع در بازیابی شرایط طبیعی در مغز استخوان پس از برداشتن تومور شناسایی کردند که باعث تسریع بهبودی سیستم ایمنی می شود. این یافته ها تحقیقات بیشتری را ایجاب می کند که به طور بالقوه می تواند منجر به بهبود درمان برای بیماران شود.

تحقیقات نشان داده است که سرطان سینه حتی قبل از اینکه متاستاز دهد یا به سایر اندام ها سرایت کند، می تواند تأثیر قابل توجهی در بدن داشته باشد. به عنوان مثال، تومورها می توانند از راه دور اکوسیستم داخل مغز استخوان را مختل کنند، که منجر به یک پاسخ ایمنی می شود که به تومور حمله نمی کند، بلکه به رشد آن کمک می کند. برای درک اینکه چگونه این اتفاق می افتد، ما سازماندهی مغز استخوان را در مدل های حیوانی سرطان سینه قبل از متاستاز تومور مشخص کردیم.”

دکتر Xiang H.-F. ژانگ، ویلیام تی. باتلر، دکتر، نویسنده مسئول، کرسی وقفی برای هیئت علمی برجسته و مدیر موقت مرکز پستان لستر و سو اسمیت در بیلور

این تیم دریافتند که حتی تومورهای کوچک می توانند بر بدن تأثیر عمیقی بگذارند زیرا باعث ایجاد تغییرات متعدد در مغز استخوان می شوند.

دکتر Xiaoxin Hao، نویسنده اول، دانشیار فوق دکترا در آزمایشگاه Zhang، گفت: تومورهای سرطان سینه باعث تولید بیش از حد سلول‌های مغز استخوان به نام سلول‌های استئوپروژنیتور می‌شوند که بعداً به تشکیل استخوان جدید کمک می‌کنند.

علاوه بر این، سلول‌های دیگر، پیش‌ساز سلول‌هایی که سلول‌های ایمنی را ایجاد می‌کنند، نیز به تعداد زیاد رشد می‌کنند. نکته مهم این است که این پیش سازها مکان معمولی خود را در مغز استخوان تغییر می دهند و در نزدیکی سلول های استئوپروژنیتور قرار می گیرند و یک ارتباط سلول به سلول جدید با این سلول ها برقرار می کنند، به ویژه با زیر مجموعه ای به نام پیش سازهای گرانولوسیت-مونوسیت (GMPs).

ما فکر می‌کنیم که این ارتباط پیش‌ساز استخوان-GMP کلیدی است، زیرا GMP‌ها باعث ایجاد نوتروفیل‌ها و مونوسیت‌ها می‌شوند، سلول‌های ایمنی که مدت‌هاست در برخی از تومورهای سرطان سینه در بیماران و مدل‌های موش سرطان سینه تجمع می‌یابند و با سرکوب ضد ضد سرطان به رشد تومور کمک می‌کنند. پاسخ ایمنی تومور.”

دکتر Xiaoxin Hao، نویسنده اول

محققان با شگفتی متوجه شدند که پس از برداشتن تومور، که آن را منشا مشکل می‌دانستند، اختلال در مغز استخوان بلافاصله بهبود نمی‌یابد.

هائو گفت: “ما این را در مدل های حیوانی مشاهده کردیم.” در برخی از بیماران، دیده ایم که حتی بیش از 40 هفته پس از برداشتن تومور، تعداد نوتروفیل های بیشتری در خون آنها باقی می ماند که از نظر بالینی مرتبط است.

در برخی موارد، حذف تومور با ایمونوتراپی دنبال می‌شود که برای موفقیت آن بر سیستم ایمنی دست نخورده متکی است. ژانگ گفت: «یافته‌های ما نشان می‌دهد که حداقل در برخی از بیماران، سیستم ایمنی پس از برداشتن تومور همچنان در معرض خطر است و احتمالاً اثرات مفید ایمونوتراپی را کاهش می‌دهد.»

علاوه بر این، یافته ها پیامدهایی برای متاستاز دارند. متاستاز ممکن است سال‌ها یا حتی دهه‌ها پس از برداشتن تومور توسط سلول‌های سرطانی باقی‌مانده پس از جراحی ایجاد شود. هائو می‌گوید: «اثر سرکوب‌کننده سیستم ایمنی پس از جراحی ممکن است محیطی مساعد برای تکثیر و متاستاز سلول‌های سرطانی باقی‌مانده ایجاد کند.»

محققان همچنین پروتئین MMP-13 را به‌عنوان واسطه‌ای ضروری برای تداخل بین سلول‌های استئوپروژنیتور و GMP شناسایی کردند. هائو گفت: «ما نشان دادیم که اگر MMP-13 را حذف یا مهار کنیم، می‌توانیم بهبود سیستم ایمنی را تسریع کنیم و اثربخشی درمان‌های ایمنی را بازیابی کنیم.

“یافته‌های ما روش جدیدی از درمان را پیشنهاد می‌کند که بسیار متفاوت از استراتژی‌های فعلی است. این روش سلول‌های سرطانی را هدف قرار نمی‌دهد، سلول‌های T ایمنی را که به سلول‌های سرطانی حمله می‌کنند، هدف قرار نمی‌دهد، بلکه کل ارگانیسم را هدف قرار می‌دهد. تلاش برای حذف نوعی سایه است. ژانگ گفت. “این تازه شروع یک سری مطالعات در مورد چگونگی تغییر تومورها در کل بدن است. یافته های ما از ادامه تحقیقات ما در این مسیر حمایت می کند و امیدواریم که منجر به شناسایی درمان های بهبود یافته برای بیماران سرطانی شود.”

از دیگر مشارکت کنندگان این اثر می توان به ییچائو شن، نان چن، ویجی ژانگ، الیزابت والورده، لینگ وو، هیلدا ال چان، ژان زو، لیکون یو، یانگ گائو، ایگور بادو، لورا ناتالی میچی، شارلوت هلنا ریواس، لوئیس بسررا-دومینگز اشاره کرد. ، سرجیو آگویر، بردلی سی پینگل، یی-هسوان وو، فنگشو لیو، یونفنگ دینگ، دیوید جی. ادواردز، جون لیو، آنجلا الکساندر، نائوتو تی اوئنو، پو-رن هسوئه، چیه-ین تو، لیانگ-چیه لیو ، شو-هسیا چن، مین چی هونگ و بورا لیم. نویسندگان وابسته به یک یا چند مؤسسه زیر هستند: کالج پزشکی بیلور، مرکز سرطان اندرسون دانشگاه تگزاس MD-هوستون، مرکز سرطان دانشگاه هاوایی، بیمارستان دانشگاه پزشکی و مؤسسه تحقیقاتی متدیست هیوستون.