برای اولین بار، محققان نشان دادند که کاهش دریافت اکسیژن یا “محدودیت اکسیژن” با طول عمر بیشتر در موش های آزمایشگاهی مرتبط است و پتانسیل ضد پیری آن را برجسته می کند. رابرت راجرز از بیمارستان عمومی ماساچوست در بوستون، ایالات متحده، و همکارانش این یافته‌ها را در مطالعه‌ای که در 23 می منتشر شد، ارائه کردند.rd در مجله دسترسی آزاد زیست شناسی PLOS.
تلاش‌های تحقیقاتی برای افزایش طول عمر سالم، تعدادی از ترکیبات شیمیایی و سایر مداخلات را شناسایی کرده‌اند که اثرات امیدوارکننده‌ای را در حیوانات آزمایشگاهی پستانداران نشان می‌دهند. به عنوان مثال، داروی متفورمین یا محدودیت غذایی. محدودیت اکسیژن همچنین با طول عمر بیشتر در مخمرها، نماتدها و مگس های میوه مرتبط است. با این حال، اثرات آن در پستانداران ناشناخته بوده است.
راجرز و همکارانش برای کشف پتانسیل ضد پیری محدودیت اکسیژن در پستانداران، آزمایش‌هایی را روی موش‌هایی انجام دادند که سریع‌تر از موش‌های دیگر پیرش کردند و در عین حال علائم کلاسیک پیری پستانداران را در سراسر بدنشان نشان دادند. محققان طول عمر موش هایی را که در سطوح معمولی اکسیژن اتمسفر زندگی می کردند (حدود 21 درصد) با طول عمر موش هایی مقایسه کردند که در 4 هفتگی به محیط زندگی با نسبت کمتری از اکسیژن (11 درصد – مشابه که در ارتفاع 5000 متری تجربه شده است).
آنها دریافتند که موش‌های موجود در محیط محدود اکسیژن حدود 50 درصد بیشتر از موش‌ها در سطح اکسیژن طبیعی زندگی می‌کنند، با میانگین طول عمر 23.6 هفته در مقایسه با 15.7 هفته. موش‌های دارای محدودیت اکسیژن همچنین شروع به تأخیر در نقایص عصبی مرتبط با افزایش سن داشتند.
تحقیقات قبلی نشان داده است که محدودیت های غذایی باعث افزایش طول عمر همان نوع موش های سریع پیری می شود که در این مطالعه جدید استفاده شده است. بنابراین، محققان متعجب شدند که آیا محدودیت اکسیژن تنها با وادار کردن موش ها به خوردن بیشتر طول عمر آنها را افزایش می دهد. با این حال، آنها دریافتند که محدودیت اکسیژن بر مصرف غذا تأثیری نمی گذارد، که نشان می دهد مکانیسم های دیگری در کار هستند.
این یافته ها از پتانسیل ضد پیری محدودیت اکسیژن در پستانداران، شاید از جمله انسان پشتیبانی می کند. با این حال، برای روشن شدن مزایای بالقوه آن و روشن ساختن مکانیسم‌های مولکولی که توسط آن عمل می‌کند، تحقیقات بیشتری لازم است.
راجرز می افزاید: “ما متوجه شدیم که هیپوکسی مزمن مداوم (11٪ اکسیژن، معادل آنچه در کمپ اصلی اورست تجربه می شود) طول عمر را تا 50٪ افزایش می دهد و شروع ناتوانی عصبی را در مدل پیری موش به تاخیر می اندازد. در حالی که محدودیت کالری بیشترین میزان را دارد. مداخله به طور گسترده موثر و به خوبی مطالعه شده برای افزایش طول عمر و طول عمر، این اولین بار است که “محدودیت اکسیژن” به عنوان مفید در مدل پیری پستانداران نشان داده شده است.”
منبع:
مرجع مجله:
راجرز، آر اس، و همکاران (2023) هیپوکسی طول عمر و عملکرد عصبی را در مدل موش پیری افزایش می دهد.. زیست شناسی PLoS. doi.org/10.1371/journal.pbio.3002117.