نتایج آزمایش DNA ممکن است پیشگیری و درمان اختلال مصرف الکل را افزایش دهد

تلاش‌های امروزی برای پیشگیری از مصرف مواد خطر ژنتیکی فردی را نادیده می‌گیرد، اما تحقیقات راتگرز نشان می‌دهد که نتایج آزمایش DNA ممکن است در نهایت پیشگیری و درمان را افزایش داده و نتایج را بهبود بخشد.

محققین 325 دانشجوی کالج را استخدام کردند، سطوح مختلفی از اطلاعات را در مورد اختلال مصرف الکل و چگونگی تأثیر ژنتیک بر خطر اعتیاد به آنها ارائه کردند و از آنها پرسیدند که چگونه نسبت به یادگیری تمایلات ژنتیکی بالا، متوسط ​​و پایین به اعتیاد به الکل واکنش نشان خواهند داد.

نتایج دو پشتیبانی قابل توجه برای در نهایت استفاده از نمرات خطر ژنتیکی واقعی در تلاش‌های واقعی پیشگیری از اعتیاد ارائه کرد. ابتدا، شرکت کنندگان متوجه شدند که این امتیازات چه چیزی را نشان می دهد. آنها دریافتند که نمرات خطر ژنتیکی بالاتر به معنای احتمال بالاتر ابتلا به مشکلات الکل است. ثانیاً، اکثر شرکت‌کنندگان گفتند که اگر نمرات واقعی خطر بالایی داشته باشد، کمتر مشروب می‌نوشند و اقدامات دیگری را برای پیشگیری از اعتیاد انجام می‌دهند.

دانیل دیک، مدیر مرکز تحقیقات اعتیاد راتگرز و نویسنده ارشد این مطالعه که در مجله منتشر شده است، می‌گوید: «گام‌های زیادی بین کشف ژن‌های مرتبط با اعتیاد و استفاده مؤثر از اطلاعات ژنتیکی در پیشگیری و درمان وجود دارد. مجله آمریکایی ژنتیک پزشکی. “این کارآزمایی راه را برای مطالعاتی با استفاده از داده های ژنتیکی واقعی و برای ادغام اطلاعات ژنتیکی در اقدامات پیشگیری و مداخله هموار می کند.”

دیک گفت، فرزندخواندگی و مطالعات دوقلو نشان می دهد که خطر اعتیاد تقریباً نیمی از ژنتیک است، اما هیچ ژن اعتیادی وجود ندارد یا وجود ندارد. در عوض، هزاران ژن متقابل وجود دارد، بنابراین خطر ژنتیکی هر فرد در جایی بر روی یک زنجیره قرار می‌گیرد.

ریسک به طور یکنواخت در طول این زنجیره توزیع نمی شود: در یک منحنی زنگی توزیع می شود. او گفت که تعداد کمی از افراد دارای خطر ژنتیکی بالا یا پایین (در انتهای منحنی) هستند، اما اکثر افراد در وسط منحنی قرار می گیرند. دانستن سطح خطر ژنتیکی می تواند به افراد کمک کند تا بهترین انتخاب را برای سلامتی و رفاه خود داشته باشند. افرادی که در معرض خطر ژنتیکی بالاتری قرار دارند، بیشتر در معرض مشکلات ناشی از مصرف الکل هستند، بنابراین می توانند اقدامات احتیاطی در مورد مصرف مواد خود انجام دهند.

علیرغم پیچیدگی نسبی محاسبه ریسک، شرکت کنندگان در مطالعه تصورات نسبتاً دقیقی از خطر اعتیاد مرتبط با نتایج ژنتیکی مختلف داشتند. تحقیقات آینده بررسی خواهد کرد که آیا سایر جمعیت ها و همچنین دانشجویان در این کارآزمایی نمرات خطر را درک می کنند یا خیر.

یکی دیگر از یافته‌های مهم این بود که افراد گزارش دادند که اگر بفهمند در معرض خطر ژنتیکی بالایی برای اعتیاد هستند، پریشانی متوسطی را تجربه خواهند کرد. این نشان می دهد که ارائه دهندگان باید به نحوه بازگشت نتایج ژنتیکی پرخطر توجه داشته باشند و این اطلاعات را با مشاوره همراه کنند. به طور دلگرم کننده، با دریافت سطوح فزاینده ای از خطر ژنتیکی افراد، آنها همچنین قصد بیشتری برای جستجوی اطلاعات اضافی، مانند صحبت با یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی و مشارکت در شیوه های کاهش آسیب گزارش کردند.

به طور کلی، نتایج به شدت این ایده را تشویق می‌کند که نمرات خطر ژنتیکی واقعی ممکن است در پیشگیری و درمان اعتیاد به الکل مفید باشد. درک نتایج آزمون بالا بود. پریشانی روانی در سطوح قابل کنترل باقی ماند. اکثریت قریب به اتفاق افراد نشان دادند که اگر متوجه شوند در معرض خطر ژنتیکی بالایی هستند، برای کاهش خطر خود اقدام می‌کنند و خوشبختانه، هیچ نشانه‌ای وجود نداشت که افراد امتیازات کم خطر را به عنوان دعوتی برای انجام اقدامات احتیاطی کمتر تفسیر کنند. “

دانیل دیک، مدیر مرکز تحقیقات اعتیاد راتگرز

دیک تأکید کرد که ما هنوز اطلاعات کمی در مورد اینکه چگونه اطلاعات ژنتیکی دنیای واقعی بر رفتار دنیای واقعی تأثیر می گذارد، نمی دانیم. بیشتر ژن‌های شناخته شده اعتیاد در چند سال گذشته کشف شده‌اند و بسیاری از ژن‌های دیگر هنوز کشف نشده‌اند. هیچ سرویس آزمایش ژنتیک تجاری اطلاعاتی در مورد خطر اعتیاد ارائه نمی دهد، بنابراین تعداد کمی از مردم تا به حال اطلاعات واقعی در مورد تمایل ژنتیکی خود به اعتیاد دریافت کرده اند. علاوه بر این، نیت های اعلام شده اغلب با اقدامات بعدی متفاوت است.

دیک گفت: «این امید وجود داشت که اطلاعات قانع‌کننده در مورد خطر ژنتیکی بالا افراد را به تغییر رفتار وادار کند، اما ما ندیده‌ایم که این اتفاق برای سایر جنبه‌های سلامتی بیفتد. “مطالعات اولیه نشان می‌دهد که دریافت بازخورد ژنتیکی برای بیماری‌های قلبی، سرطان ریه و دیابت باعث نمی‌شود افراد رفتار خود را تغییر دهند. وادار کردن افراد برای تغییر رفتارشان کار سختی است. ارائه اطلاعات خطر خوب تنها اولین قدم است. پس از آن نیاز داریم. برای اتصال افراد به منابع و پشتیبانی برای کمک به کاهش خطر. این چیزی است که تیم من در حال حاضر روی آن کار می کند — کمک به مردم برای درک خطر اعتیادشان و چگونه می توانند این خطر را کاهش دهند و از ایجاد مشکلات جلوگیری کنند.”