تحقیقات چگونگی تأثیر استروئیدها بر ایمونوتراپی سرطان را روشن می کند

ایمونوتراپی یکی از جدیدترین و قوی ترین سلاح ها برای مقابله با سرطان است. این سیستم ایمنی را وادار می کند تا تومورها را به عنوان مزاحم در بدن تشخیص دهد و به آنها حمله کند. اما همه بیماران به خوبی به ایمونوتراپی پاسخ نمی دهند. چرا؟ دانشمندان همیشه مطمئن نیستند.

گاهی اوقات، بیماران ایمونوتراپی عوارض جانبی را تجربه می کنند که استروئیدهایی به نام گلوکوکورتیکوئیدها (GCs) می توانند آن را درمان کنند. GCها اغلب برای تنظیم پاسخ ایمنی در شرایطی مانند آسم، بیماری کرون و حتی COVID-19 استفاده می شوند. با این حال، نحوه عملکرد آنها نیز یک راز است.

اکنون، محققان آزمایشگاه Cold Spring Harbor (CSHL) ممکن است به پاسخ به هر دو سؤال نزدیک‌تر باشند. تحقیقات جدید آن‌ها نشان می‌دهد که GCها ممکن است به طور غیرمستقیم با تولید پروتئینی به نام سیستاتین C (CyC) منجر به برخی شکست‌های درمان ایمونوتراپی شوند. سطوح بالاتر CyC با نتایج ضعیف تر این نوع درمان مرتبط است.

GCها سرکوبگرهای بسیار قوی ایمنی هستند و در نتیجه برای درمان خودایمنی استفاده می‌شوند، یعنی زمانی که سیستم ایمنی به سلول‌های سالم حمله می‌کند. اکنون، شاید در اینجا سرنخی از نحوه انجام آن وجود داشته باشد.”

توبیاس یانوویتز، استادیار، CSHL

آزمایشگاه یانوویتز پاسخ کل بدن به سرطان را مطالعه می کند. برای این مطالعه، او و دکتری. دانشجوی آزمایشگاه خود، پزشک تبدیل به محقق، سم کلیمن، با دانشمند سوم CSHL، استادیار هانا مایر، متخصص زیست شناسی کمی، همکاری کرد. آنها با هم یک مجموعه داده ژنتیکی عظیم از Biobank بریتانیا را تجزیه و تحلیل کردند. چقدر عظیم؟ تقریبا 500000 داوطلب، از جمله بیماران مبتلا به سرطان. کلیمن همچنین با محققان خارج از کشور تماس گرفت تا اطلاعات بیشتری از بیماران را جمع آوری کند.

دانشمندان دریافتند که بیمارانی که احتمال بیشتری برای تولید CyC در پاسخ به GC داشتند، میزان بقای کلی بدتری داشتند. این بیماران همچنین کمتر از درمان سود می برند. این نشان می دهد که تولید CyC در یک تومور ممکن است به شکست ایمنی درمانی سرطان کمک کند.

برای تایید ارتباط CyC با سرطان، محققان به کارهای آزمایشگاهی خوب و قدیمی روی آوردند. در موش ها، آنها ژن تولید کننده CyC را حذف کردند تا دیگر در سلول های سرطانی وجود نداشته باشد. آنها دریافتند که تومورهای بدون CyC کندتر رشد می کنند.

مایر می‌گوید: «این واقعاً قدرتمند است که از زوایای مختلف به این موضوع بپردازیم و از یافته‌ها از طریق روش‌های مختلف حمایت کنیم. مدل‌های ژنتیکی هوشمند به ما نشان می‌دهند که کدام آزمایش‌ها را طراحی کنیم تا به ما در پاسخ به این سوال که این مولکول چه کار می‌کند، کمک کند.

جانوویتز می گوید که قصد دارد به تحصیل CyC ادامه دهد. او امیدوار است که این بتواند به بیماران آینده کمک زیادی کند.

او می‌گوید: «تحقیق به من انگیزه‌ای داد تا در مورد عملکرد این مولکول، به‌ویژه در زمینه ایمونوتراپی سرطان، اطلاعات بیشتری کسب کنم». شاید بتوان عملکرد آن را برای افزایش موفقیت ایمونوتراپی سرطان هدف قرار داد.