چگونه سلول های B و آندروژن ها در ایجاد PCOS نقش دارند

در مطالعه اخیر منتشر شده در eLifeمحققان از مدل های موش برای ارزیابی نقش فرکانس های سلول B در پاتوژنز سندرم تخمدان پلی کیستیک (PCOS) استفاده می کنند.

برخلاف فرضیه های قبلی، یافته های مطالعه نشان می دهد که سلول های B واسطه اولیه پاتوژنز PCOS نیستند. در عوض، این سلول ها بیان فنوتیپی شرایط را تقویت می کنند. مطالعه حاضر همچنین نقش گیرنده های آندروژن را در تغییر تعداد سلول های B در بیماران PCOS نشان می دهد.

مطالعه: نقش سلول های B در فعال سازی سلول های ایمنی در سندرم تخمدان پلی کیستیک. اعتبار تصویر: mi_viri / Shutterstock.com

PCOS چیست؟

PCOS یک وضعیت هورمونی است که با افزایش قابل توجه تولید آندروژن توسط تخمدان ها مشخص می شود. اصطلاح PCOS از کیست‌های متعددی که کیسه‌های پر از مایع هستند که در سطح تخمدان‌ها ایجاد می‌شوند، سرچشمه می‌گیرد.

PCOS شایع ترین اختلال هورمونی در سطح جهان است که بین 5 تا 18 درصد از زنان در سنین باروری را مبتلا می کند. علائم PCOS شامل افزایش سریع وزن، بی نظمی قاعدگی، رشد موهای زائد و آکنه است. نکته مهم این است که PCOS شایع ترین علت ناباروری زنان است.

علل زمینه ای PCOS ناشناخته باقی مانده است. با این حال، محققان بر این باورند که تأثیر متقابل بین عوامل ژنتیکی و محیطی در شروع این بیماری نقش دارد. کار قبلی این فرضیه را مطرح کرده است که سلول‌های B نقش مرکزی در PCOS دارند، اگرچه مکانیسم این ارتباط ناشناخته باقی مانده است.

تحقیق بر روی موش های ناک اوت زنجیر سنگین mu (MuMt^–; ب^خالی) که موش هایی هستند که از نظر ژنتیکی قادر به تولید سلول های B بالغ نیستند، پیشنهاد کرده است که سلول های B اثرات متابولیکی بیماری ها به ویژه دیابت و مقاومت به انسولین را تقویت می کنند. از آنجایی که دیابت نوع 2 (T2D) و پرکاری تیروئید، که هر دو شرایط خود ایمنی هستند، به شدت با سندرم تخمدان پلی کیستیک در ارتباط هستند، دانشمندان تلاش کرده اند یک محرک خود ایمنی برای PCOS را بررسی کنند که ناموفق باقی مانده است.

یافته های مطالعه

در مطالعه حاضر، محققان عواملی را که قبلاً فرضیه‌ای مرتبط با تشکیل کیست و التهاب دارند، که شامل فراوانی سلول‌های B، هیپرآندروژنمی و اتوآنتی‌بادی‌ها می‌شود، ارزیابی می‌کنند.

محققان با توصیف دودمان سلول B با استفاده از 15 زن PCOS مثبت و 22 زن PCOS منفی به عنوان گروه آزمایش و کنترل شروع کردند. گروه آزمایش هر سه معیار روتردام را که شامل مورفولوژی تخمدان پلی کیستیک، آمنوره و هیرسوتیسم می‌شود، به‌علاوه نشان دادن سطوح آندروستندیون و تستوسترون به طور قابل‌توجهی برآورده کردند.

اگرچه سطح سلول های B ساده بین هر دو گروه یکسان بود، سلول های B بالغ در زنان PCOS فاقد بیان نشانگرهای سطح سلولی CD27 و ایمونوگلوبولین D (IgD) (CD27) بودند.^– IgD^–). تجزیه و تحلیل آنتی بادی سرم به طور مشابه نشان داد که IgM در گردش در گروه PCOS به علاوه شاخص آندروژن آزاد و مقادیر تستوسترون بالاتر تنظیم می شود. این نتایج حتی پس از تنظیم شاخص توده بدنی (BMI) قابل توجه بود.

جالب توجه است که هیچ تفاوتی برای IgG در گردش خون مشاهده نشد در حالی که تیتر IgA در زنان مبتلا به PCOS کمتر بود.

آنتی بادی های IgG انسانی از چهار PCOS و زن کنترل به موش های نوع وحشی منتقل شد تا مشخص شود آیا POCS دارای انجمن های خودایمنی است. هیچ تفاوتی در چرخه تخمک گذاری این موش ها مشاهده نشد. با این حال، کسانی که IgG با PCOS مثبت دریافت کردند، افزایش توده بدنی را سه هفته پس از درمان نشان دادند.

برای ارزیابی نقش آندروژن‌ها در ترکیب و فرکانس سلول‌های B، از مدل‌های موشی PCOS ناشی از دی هیدروتستوسترون (DHT) استفاده شد. سه گروه مورد مطالعه شامل آنهایی بودند که به صورت زیر جلدی DHT، گروه شاهد و موشهایی که هم DHT و هم یک سرکوبگر گیرنده آندروژن (AR) دریافت کردند.

پس از چهار هفته درمان، موش‌های دارای DHT وزن اضافه کردند و چرخه‌های فحلی مختل شدند که در دو گروه دیگر گزارش نشد. ترکیب و فرکانس سلول های B در گروه درمان با DHT در مقایسه با گروه های دیگر به طور قابل توجهی تغییر کرد. این موش ها همچنین علائم مشابه PCOS را نشان دادند که بافت تخمدان به طور قابل توجهی تحت تأثیر قرار گرفت.

سپس محققان سلول های B را از موش های شبیه PCOS به موش های دارای کمبود سلول B منتقل کردند. در اینجا، گروه آزمایش هیچ علائمی شبیه PCOS نشان نداد.

برای تعیین صریح اینکه آیا فقدان سلول های B می تواند ایمنی را از شروع PCOS ایجاد کند یا خیر، محققان DHT را به صورت زیر جلدی به موش هایی که فاقد سلول های B بودند، تزریق کردند. این موش‌ها متعاقباً چهار هفته پس از درمان علائمی شبیه PCOS پیدا کردند.

نتیجه گیری

زنان هیپرآندروژنیک تغییرات مورفولوژیکی و فرکانس را در سلول‌های B خود تجربه می‌کنند و همچنین تنظیم مثبت IgM در خون و بافت‌های خود را تجربه می‌کنند. این نشان دهنده نقش آندروژن ها در شروع PCOS است. با این حال، تأثیر مکانیکی سلول های B یا IgM را کاهش نمی دهد.

هنگامی که DHT به موش ها تجویز می شود، علائمی شبیه PCOS در بافت های متابولیکی، ایمونولوژیکی و تولید مثلی آنها ظاهر می شود. اینها شامل تغییرات مشابه PCOS در سلولهای B آنها است که نشان دهنده نقش آندروژنها در ایجاد تغییرات سلول B مشاهده شده در PCOS است.

سلول های B شبه PCOS وارد شده به موش های دارای کمبود سلول B علائم PCOS را القا نمی کنند. بنابراین، در حالی که سلول های B ممکن است اثرات PCOS از قبل موجود را تقویت کنند، نمی توانند بیماری را شروع کنند.

در مقابل، زمانی که آندروژن ها به تنهایی به موش های دارای کمبود سلول B وارد می شوند، شروع PCOS مشاهده می شود. این مشاهدات نشان می‌دهد که آندروژن‌ها عامل ایجاد PCOS هستند و فقدان سلول‌های B مصونیت از PCOS را نشان نمی‌دهد.

در مجموع، یافته‌های مطالعه مکانیسم‌های زمینه‌ای و عوامل ایجادکننده PCOS را روشن می‌کند. هیپرآندروژنیسم، ناشی از فعل و انفعالات ژنتیکی و محیطی، به طور مستقل علائم مشابه PCOS، از جمله تغییرات سلول های B، اختلالات قاعدگی، و افزایش وزن قابل توجه را آغاز کرد.

در مقایسه با فرضیه‌های قبلی، سلول‌های B، در حالی که قادر به تحریک PCOS نبودند، در تشدید این بیماری نقش داشتند. سلول‌های B در زنان مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک، تغییرات قابل‌توجهی در نشانگرهای سطح سلولی خود نشان می‌دهند و ممکن است به عنوان شاخص‌های اولیه بیماری مورد استفاده قرار گیرند.

مهم‌تر از همه، ما نشان می‌دهیم که سلول‌های B واسطه‌های مرکزی التهاب سیستمیک یا اختلال متابولیسم گلوکز در PCOS نیستند، زیرا کمبود این لنفوسیت‌ها از القای یک فنوتیپ شبیه PCOS به دنبال قرار گرفتن در معرض DHT محافظت نمی‌کند.