مکانیسم های ژنتیکی که زمینه ساز حاملگی های سالم در ارتفاع بالا هستند ممکن است ریشه های تکاملی عمیقی داشته باشند

بارداری در ارتفاعات بالا اغلب با وزن کم هنگام تولد و سایر عوارض همراه است. این چالش ها در طیف وسیعی از پستانداران، از موش گوزن گرفته تا انسان رخ می دهد.

تحقیقات انجام شده در دانشگاه مونتانا برخی از زمینه های ژنتیکی را نشان داد که به موش های کوهستانی اجازه می دهد تا از جنین های در حال رشد در مناطق مرتفع محافظت کنند. این اثر اخیرا در نشریه منتشر شده است مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم.

درک اینکه چگونه موش‌های گوزن در ارتفاعات بالا زنده می‌مانند و رشد می‌کنند، نه تنها درک ما از فرآیندهای تکاملی اساسی را نشان می‌دهد، بلکه ممکن است روزی سرنخ‌هایی را برای درمان طیف وسیعی از اختلالات مرتبط در انسان ارائه دهد.»

زک شویرون، محقق UM و دانشیار زیست شناسی

این کار توسط کیت ویلسترمن، محقق فوق دکتری دانشگاه UM که از آن زمان به هیئت علمی دانشگاه ایالتی کلرادو پیوسته، رهبری شد. Cheviron، پروفسور زیست شناسی UM جف گود و محقق سابق فوق دکتری UM، رنا شوایزر، همکاران اصلی او در مونتانا بودند.

تحقیقات آنها نشان می دهد که رشد جنین به طور نامطلوبی تحت تأثیر کاهش اکسیژن در ارتفاعات بالا در موش هایی است که بومی ارتفاعات پایین هستند. با این حال، موش‌های بومی ارتفاعات دارای تفاوت‌های ژنتیکی هستند که تغییرات جفتی را ایجاد می‌کند که از جنین‌ها در برابر هیپوکسی، که کمبود اکسیژن به جنین است، محافظت می‌کند. این الگو شبیه به آنچه در انسان ها مشاهده می شود، مانند مردم تبتی یا آند است. این جمعیت های انسانی همچنین از رشد جنین در ارتفاعات بالا محافظت می کنند، اما محققان درک کمی از چگونگی به دست آوردن آن دارند.

Cheviron گفت که یکی از هیجان‌انگیزترین جنبه‌های کار آنها کشف این بود که بسیاری از ژن‌هایی که به نظر می‌رسد رشد جنین را در گونه‌های مورد مطالعه آنها – موش‌های گوزن کوهستانی – هدف قرار می‌دهند، با فیزیولوژی جفت در افراد مرتبط هستند.

او گفت: “این نشان می دهد که مکانیسم های ژنتیکی و فیزیولوژیکی که زمینه ساز حاملگی های سالم در ارتفاعات بالا هستند، ممکن است ریشه های تکاملی عمیقی داشته باشند.” ما ممکن است بتوانیم از این بینش برای ایجاد درمان های جدید برای بهبود نتایج بارداری در انسان استفاده کنیم.

در طول این مطالعه، موش‌های دشتی در شرایط هیپوکسی رشد جنینی را با تاخیر مواجه کردند، اما موش‌های کوهستانی با تغییر جفت خود از اثرات منفی جلوگیری کردند.

ویلسترمن گفت: «اگر ما بتوانیم بفهمیم که موش‌های آهو چگونه مشکل هیپوکسی را برای رشد جنین حل کرده‌اند، ممکن است در نهایت بتوانیم اهدافی را برای توسعه درمان در انسان شناسایی کنیم یا در موقعیت بهتری برای شناسایی موقعیت‌ها قرار بگیریم. در بیماری های حاملگی که شامل هیپوکسی است، اشتباه است.

او گفت که مطالعات آتی تغییرات سطح بافتی را که در بین موش‌های گوزن کشف کرده‌اند، بررسی خواهند کرد. آنها همچنین امیدوارند که انواع ژنتیکی را شناسایی کنند که به نحوه واکنش انواع سلول های خاص به هیپوکسی کمک می کند.